kime karşı ki bu kin,bu nefret? neyin acısını çıkartıyorum ki? insan olmanın zorluğu bu mu, istediğimizde bırakıp atamıyor muyuz kuyruğumuzu bir kertenkele gibi? ve yaşıyoruz bu kuyruk acısıyla...
ellerim gezemiyor çıplak vücudunda. sen değilsin soğuk olan benim. sana ait değil o eller bana da ait değil. hatırlıyorum daha dün başka bir eli tuttuklarında çok sıcak olan ellerimi. anımsıyorum bana hissettirdiklerini. eğer ortaokulda filan olsaydım belki hiç yıkamamak bile isterdim. şimdi ne haldesiniz...
ya da şu tat almayan dudaklarım.
ve bedenim sanki dün bir mengenedeydiler, ama sıkıldıkça daha fazlasını isteyen ondan kopamayan bir mengene,bir vücut...
ona baktıkça gülen yüzüm gülmüyor şu an. kimseye de bakası yok neden bilmiyorum.
ve kalbim o an ki gibi atmıyor... uzun zamandır kaybettiği heyecandı belki o bulduğu ama şu an ağlıyor kaybettiği için...
"ve aklım her zamankinden de çok çalışıyor,sorası geliyor herşeyi. bak sorası dedim sorgulayası değil. öğrendi çünkü sorguladıkça daha çok boka battığını. ya da öğrenmedi de numara yapıyo çakal!! çünkü hala merak ediyor o burnundaki sivilce ne oldu. ya da saçların hala jölesiz şekil almıyor mu? ya da ne bileyim işte..."
ya da bu sabah yine o erken saatte mi uyanacaksın? ya da karşımda mı? yok yok karşımda değil bunu biliyorum... bilmesem ya...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder