müzik okul mukavemet

Giriş bölümünü yazmayacağım, üşendim. Gelişme ve sonuç olacak. her insanın tıpkı materyaller gibi bir strain değeri vardır. Fiziksel olarak, uzama miktarının orjinale olan oranı. Ben insan hayatında bunu gelişme oranı(birimi) olarak düşünüyorum. insanlar hem müzikle hem de akademik hayatlarıyla ilgilenirken, şöyle bir yanılgıya düşüyorlar. Müzikle ilgileneyim, okulu stand by’da tutayım. Müzikle ilgilendiği, okulu pek sallamadığı hayatın daha kolay ve daha özgür olduğu yanılsamasıyla, akademik ilerlemesini durduruyor ve bunun yerini müzikteki ilerlemesiyle doldurmaya çalışıyor. materyalin orijinal boyunu (L) bizim potansiyelimiz olarak düşünürsek, hatta uygulanan kuvveti de verdiğimiz emek olarak… ön koşul olarak, müziğe az çok yeteneği olan bir insanın(kendine bu sıfatı yakıştırabilen) müzikle uğraşmayı, akademik bir uğraşıdan daha kolay bulabileceği aşikardır. Zaten müziğe bir yeteneği olmasa, bu yola girmez. Bu kolay bulmanın ve ilk paragrafta da belirttiğim gibi, bu tarz bir hayatın daha kolay ve özgür hissettirmesi nedeniyle, “genellikle” insanlar akademik hayatta kendisine lazım olan emeğin 5 birim olduğunu düşünüyorsa ve planlıyorsa, müzikte bunu 3 birim gibi düşünürler.(not: emeği birimlerle açıklamak benim de hoşuma gitmiyor evet. Not2: sayılar farazi, sayılar konusunda bir kesinlikten tabii ki uzağım.) şimdi açıklamam gereken bir şeylerden biri de şu; neden gelişimi strain olarak düşündüm. Neden bizzat değer olarak uzama miktarı(deflection) gelişmenin bir ölçütü değil? Gelişim dediğimiz şey aslında gayet objektif bir durumdur bence. Yoruma açık değildir. Çünkü mesela Mozart doğdunuz, gitarda iki akor vurmak sizi tatmin etmez. Bu yüzden gelişim bir orandır. Miktarla değil orantıyla belirlenebilir. İnsandan insana değişmekle beraber, dışarıdan baktığımızda nesnel bir duruma tekabül eder. insanlar, akademik hayatlarını çok gözetmeden, müziğe verdikleri “daha az” emekle hayatlarına devam ederken, istedikleri ya da bekledikleri ya da olması gerektiği gelişmeye sahip olamazlar. Çünkü dhaa çok potansiyele sahip olduğunuz müzikte ilerlerlerken, o “oranı” tutturmak için daha çok emeğe(daha büyük bir kuvvete) ihtiyacınız var.(bkz. Hooke’s Law) sonuçta geldiğiniz noktada, “iyi” bir müzisyen olamıyorsunuz ve bu tatminsizlikle elinizde iki seçenek kalıyor. Birincisi iyi bir müzisten olmayarak hayatınızı ezik bir şekilde devam ettirmek. İkincisi geride bıraktığınız akademik yaşamdaki geri kalmışlığınızla yüzleşmek, ki ikisi de birbirinden zor durumlar.(birini yaşadım ordan biliyorum) not: 3. Seçenek de daha fazla emek vermek ama artık steady state konumdaki sonuçtan sonrası için geçerli bir önerme bu. ikisine birden yeterli emeği verdiyseniz en mutlu size, zoru başardınız. Ama müzikle uğraşmak daha kolay bir hayat ve daha kolay bir hedef demek değildir, bunu planlamadan, içgüdüyle sürüklenen bir hayatını sonu az çok anlattığım gibi. deminki durum 1-D bir durumdu. Eğer ki 2-D bir durum inceleyeceksek, olayı anlamak daha kolay. (tabi bunun için analojiyi biraz değiştirmek lazım. Çünkü nasıl ki farklı yönlerdeki strain değerleri nasıl bağlantılıysa, insanın potansiyeli de farklı durumlar için bir bütün ya da alakalı olmalı). Bu durumda, eğer ki sahip olduğunuz tek bir potansiyeller bütünü ve değişik yönler varsa, zaten; farklı yönlerdeki strain değerleri denkleme farklı işaretlerle girerler. Yani bir lastiği ucundan tutup çektiğinizde boyu uzar ama yüzey alanında da bir küçülme olur. Yani potansiyelinizi herhangi bir alanda kullanırken, diğer alanlarda kesnlikle bir gerileme yaşamanız gerekir ki, bu da başta belirttiğimiz hayat tarzında mutlaka bir gerilemeye işaret eder. Örneğin, müzik konusunda yeteri kadar ilerlemezseniz, hem kötü bir müzisyen olur, hem de akademik alanda da “zaten” gerilemiş olursunuz. 1-D durumdan pek farklı bir sonuç değil. neyse, sonuç olarak; abi zor işler bunlar, düşünmeden yapmayın. Yanarsınız. not: giriş bölümü bunun neden aklıma geldiğiydi ki, o da şöyle oldu; avusturya arşidükü’nün bir sırp tarafınd…. Yok yok benim özeleştirilerim. Az çok biliyorsunuzdur.